Крызіс першага года жыцця

У перыяд сталення маляняці маме і таце прыйдзецца перажыць мноства крызісаў, кожны з якіх мае свае асаблівасці. Як правіла, ужо ў канцы першага года жыцця кроха становіцца надзвычай капрызным, што нярэдка стамляе маладых бацькоў і выклікае ў іх неспакой. Між тым, дадзены «ўсплёск» можна без адмысловай працы растлумачыць з пункту гледжання практычнай псіхалогіі.

У дадзеным артыкуле мы распавядзем вам, з чым звязана ўзнікненне крызісу першага года жыцця, і якімі прыкметамі характарызуецца псіхічнае развіццё немаўля ў гэты перыяд.

Прычыны і прыкметы крызісу першага года жыцця дзіцяці

Кожны крызіс, які здараецца ў жыцці дзіцяці, звязаны выключна з яго сталеннем і узыходжаннем на новую прыступку самастойнага жыцця. Не з'яўляецца выключэннем і крызіс першага года жыцця. У большасці выпадкаў яго пачатак супадае з вертыкалізацыі маленькага чалавека і з'яўленнем у яго здольнасці рабіць першыя самастойныя крокі.

Дадзены навык прыводзіць да таго, што малое пачынае адчуваць сябе больш незалежным, чым раней. З гэтага моманту ён ужо не баіцца заставацца адзін і імкнецца ўцячы ад мамы пры першай магчымасці. Менавіта таму кроха пачынае проціборнічаць і ўсімі сіламі спрабуе не дапусціць ўздзеяння дарослых на сваю персону.

Ён становіцца незвычайна упартым, капрызным і раздражняльным, патрабуе падвышанай увагі да сябе і не адпускае маму ні на крок. Нярэдка маляня адмаўляецца есці тое, што раней яму падабалася, выконваць звыклыя дзеянні і нават гуляць з любімымі цацкамі. Усё гэта, безумоўна, выклікае неразуменне ў бацькоў і часта ўводзіць іх у ступар.

Што рабіць і як перажыць крызіс?

Крызіс першага года жыцця трэба проста перажыць. У гэты перыяд ні пры якіх абставінах нельга крычаць на дзіця, тым больш, што гэтым можна дабіцца толькі яшчэ большага пагаршэння сітуацыі. Самы просты спосаб - навучыцца пераключаць увагу маляняці і рабіць гэта кожны раз, калі маленькі бунтар зноў пачынае абурацца.

Між тым, дадзеная тактыка не падыходзіць у тым выпадку, калі незадаволенасць дзіцяці зайшло занадта далёка, і ў яго ўжо пачалася істэрыка. У такой сітуацыі маці або бацьку прыйдзецца любымі спосабамі супакоіць сваё дзіця і ў далейшым імкнуцца не дапускаць падобных «воплескаў».